Kolejne opowiadanie Ilony Gołębiewskiej „Medalion z szafirem” zabiera nas do świata aktorstwa, do wielkiej miłości i zdrady, a także przyjaźni nieznającej wieku. Magda Knedler w „Kłębku wskazidrożek” przenosi nas do sierocińca i opowiada o miłości wymagającej trudnych decyzji i poświęceń, w której dawna kartka może
Był 31 sierpnia. Na dworze mimo letniej pory padał deszcz. Lało już od tygodnia, nie mówiąc już o tych wcześniejszych burzach z przeszłego miesiąca. Czy ta pogoda nie może się wreszcie zmienić?- marudził wciąż dziewięcioletni Adaś. Od tego roku miał już iść do czwartej klasy- Ostatni dzień wakacji powinien wyglądać chyba inaczej. Resztki tej wolności od jutra będą przeszłością jakże odległą. Pogoda wydaje się płakać razem ze mną!- Te wakacje Adaś na pewno zapamięta na całe życie, nie tylko przez to, co zostanie w pamięci, ale głównie przez ślad, jaki na jego ciele zostawiły wydarzenia ostatnich dwóch artykuł aby odblokować treśćBył 31 sierpnia. Na dworze mimo letniej pory padał deszcz. Lało już od tygodnia, nie mówiąc już o tych wcześniejszych burzach z przeszłego ta pogoda nie może się wreszcie zmienić?- marudził wciąż dziewięcioletni Adaś. Od tego roku miał już iść do czwartej klasy- Ostatni dzień wakacji powinien wyglądać chyba inaczej. Resztki tej wolności od jutra będą przeszłością jakże odległą. Pogoda wydaje się płakać razem ze mną!- Te wakacje Adaś na pewno zapamięta na całe życie, nie tylko przez to, co zostanie w pamięci, ale głównie przez ślad, jaki na jego ciele zostawiły wydarzenia ostatnich dwóch tygodni. Oczywiście chodzi o tę bliznę biegnącą wzdłuż pleców. Teraz to, co się stało wydaje się być tylko złym snem… Ale i w tym zdaniu jest trochę prawdy… Pewnego dnia Adaś bawiąc się z Kamilem na placu zabaw, znajdującym się niedaleko ich domów, spadł z huśtawki i niestety wypadł mu wiem!- krzyknął nagle Adaś- włożę go pod poduszkę, może w nocy odwiedzą mnie wróżki-Co? Ty wierzysz w takie coś?- zdziwił się że tak. Wierzę we wróżki i leśne odpowiedział AdaśKto ci takich głupot nagadał? Ja tam w to nie ty myślisz, że płatki kwiatów są normalnymi płatkami? Nie, to skrzydła co, Adaś? Jesteś niemądry wierząc w takie odparował Kamil i odszedł bez pożegnania, więc zawiedziony Adaś powlókł się w stronę swojego domu. Bez względu na to, co powiedział Kamil i tak wierzył we wróżki i elfy. Zamierzał mu udowodnić, że to prawda. Tak, tak właśnie zrobi, włoży ząb pod poduszkę i nie będzie spał dopóki nie zobaczy wróżki na własne oczy. Wieczorem, po zjedzeniu kolacji, kąpieli i umyciu zębów, Adaś zaczął się przygotowywać do nocnych odwiedzin. Włożył swoją ulubioną piżamę, ładnie się uczesał, ale najważniejsze- ukrył swój ząb pod zieloną poduszkę, kontrastującą z czerwonymi ścianami w pokoju Adasia. Chłopiec, żeby czymś zająć ten czas, wziął pierwszą, lepsza książkę, która wpadła mu do ręki, położył się wygodnie na łóżku i zaczął czytać. Po dwóch godzinach Adaś powoli stracał nadzieje, że wróżki się zjawią, ale nagle coś zastukało do okna. W pierwszej chwili Adaś pomyślał, że to zwykła gałąź, ale nie przypominał sobie, by pod jego oknem rosło jakieś drzewo. Tak więc zaciekawiony, podszedł ostrożnie do okna i otworzył je. Do pokoju wleciała jakaś maleńka istota. Miała może 15 centymetrów wzrostu, a z jej pleców wyrastało coś na kształt skrzydeł podobnych do tych, jakie mają Gandalfina- przedstawiła się przybyłam do ciebie Adasiu w bardzo ważnej zaciekawił się chłopiecW Tęczowej Dolinie, miejscu gdzie mieszkamy, toczy się straszliwa wojna pomiędzy elfami i wróżkami, a najobrzydliwszymi owadami. Nie możemy sobie z nimi poradzić, ponieważ na czele owadów stoi pewien bardzo okrutny Pająk. Niszczy elfy, gdzie tylko usiądą. Proszę, musisz nam pomóc…- powiedziała błagalnie elfinka( wróżki były pewnym rodzajem elfów)Dlaczego akurat ja? Przecież jestem tylko małym chłopcem… w dodatku mało odważnym…- zasmucił się Adaś. Wciąż pamiętał jak starszy brat zawsze go straszył przebierając się za duchy i wchodził nocą do pokoju Adasia. Chłopiec wtedy zaczynał wrzeszczeć na cały dom i tym samym każdego w tobie więcej odwagi niż myślisz…- pocieszyła go Gandalfina- ale nie o tym przyszłam porozmawiać. Czy zgadzasz się nam pomóc w tej bitwie?Sam nie wiem…-Proszę, nie opuszczaj nas w potrzebie, przecież zawsze w nas wierzyłeś- powiedziała elfinka i przysiadła na ramieniu dobrze, ale jak mnie tam zabierzesz?- zapytał jeszcze tu taki specjalny proszek, którego szczypta wysypana na twoją głowę magicznie zaniesie cię do naszej krainy- powiedziała z uśmiechem wróżka i wyjęła malutki woreczek. Zanurzyła w nim swoją rączkę wielkości paznokcia dorosłego człowieka i wyciągnęła na dłoni odrobinę kolorowo świecącego bój się, nic ci się nie stanie- zaoponowała Gandalfina, widząc, że Adaś trochę się lęka. Wzleciała nad jego głowę i posypała proszkiem, a później wyleciała bez słowa przez okno. Adaś stał przez chwilę zdezorientowany i nie wiedział co zrobić. Nagle zaczął się… kurczyć! Coraz bardziej, coraz szybciej, aż stał się taki mały, że dorównywał wzrostem elfince. Gdy się odwrócił, stwierdził, że wyrosły mu także skrzydła. Tak, stał się wyrosły mi skrzydła, to pewnie umiem też latać- powiedział na głos Adaś. Wzbił się wysoko w powietrze i wyleciał przez okno. Była ciepła lecieć?- spytała Gandalfina. Ku zdziwieniu Adasia, elfinka ciągle była pod odpowiedział Adaś i polecieli. Droga była długa i męcząca. Adaś nie wyobrażał sobie, że latanie tak nużące. W końcu nad ranem dolecieli do Tęczowej Doliny. Mieściła się ona w niewielkiej dolince na łące, wśród kolorowych kwiatów, ale teraz wyglądała, jakby któryś z ludzi po prostu wszystko zadeptał. Kwiaty były połamane, tu i ówdzie leżały uschłe już płatki niegdyś czerwonych tulipanów, a trawa pożółkła. Po owadach nie było ani śladu, zresztą po elfach się wszyscy podziali?- spytał w głębi odpowiedziała wróżka- Chodź, zaprowadzę cię tam. Powędrowali więc naprzód, kamienista ścieżką. Im dalej szli, tym więcej osób spotykali. Wszyscy przyglądali się podróżnikom zaciekawieni. Jedni wychodzili z domów (elfy mieszkają w kwiatach), inni wyglądali przez okna. Właśnie doszli do wielkiego zniesienia, porośniętego zieloniutką trawą, na której rosły błękitne pałac Edwarda Wielkiego, naszego wyjaśniła Gandalfina- Nazywa się Królewskie Na samym środku Wzgórza znajdowały się drzwi, do których prowadziły drewniane schody. Adaś wraz z Gandalfiną przeszli przez nie i weszli do środka pałacu. Znaleźli się w dużej, okrągłej sali. Ściany pokrywały odłamki kory drzew, a podłoga wyścielana była płaskimi kamieniami. Panował tu straszny harmider. Od jednych drzwi do drugich biegały małe stworzonka niosące różnej wielkości butelki, jakieś bandaże, plastry. Mały Adaś zrozumiał, że to dla rannych z bitwy. Wróżka poprowadziła go przez salę ku małemu otworowi w ścianie naprzeciwko nich. Mijając po drodze jakieś drzwi, Adaś zauważył, że w środku cały pokój zapełniony był łóżkami, na których leżały ranne elfy. Nad nimi pochylały się inne elfy(,, To chyba lekarze.”- pomyślał Adaś), które miały wyciągnięte dłonie nad chorymi, z których biło jasne są uzdrowiciele- powiedziała wróżka, widząc, że jej kompan przystanął, by się lepiej przyjrzeć- posiadają oni rzadki dar uzdrowicielski, ale nie przejmuj się, jutro chorzy już będą mogły dalej walczyć. Zrobiło mu się żal tych stworzeń, więc postanowił, że gdy już stanie na polu bitwy da z siebie wszystko, na co go stać. Był tylko jeden problem. Czym on będzie walczył?Damy ci zbroję i miecz, byś miał, czym walczyć- powiedziała niespodziewanie Gandalfina, jakby czytała w myślach Adasia- Tylko proszę- teraz odwróciła się przodem do niego i położyła swoje ręce na jego ramionach- nie zawiedź nas. Otworzyła drzwi przednimi i znaleźli się w mniejszej niż poprzednia, ale za to lepiej wystrojonej sali. Tu ściany były wyłożone kolorowymi kamieniami( w niektórych miejscach nawet wystawały prawdziwe diamenty i rubiny!), a podłoga okazała się jedną płytką( pewnie skradzioną), taką, jaką ludzie mają kuchni. Naprzeciwko Adasia, na podniesieniu znajdował się wyniosły tron, pokryty prawdziwą skóra, na którym siedział sam Edward Gandalfina! Moja droga! Nareszcie! A ty to pewnie Adaś, nasz wybawca?- powiedział na jestem Adaś- odpowiedział grzecznie chłopiec, chodź w duchu był nieco zdenerwowany. Traktowali go, jakby był kimś naprawdę ważnym, a przecież teraz był taki sam jak inni w tej Podejdź no tu, chłopcze- rzekł król, a Adaś posłusznie wykonał polecenie- muszę ci przecież wszystko wyjaśnić! Król opowiedział mu od samego początku, jak to pokłócili się z owadami o skwarek ziemi, a następnego dnia wysłannicy Wielkiego Pająka- władcy owadów, przyszli wypowiedzieć elfom wojnę. Kiedy skończył( a długo to trwało) kazał swoim poddanym przynieść najlepszą zbroję i miecz dla Adasia. Gdy tylko chłopiec założył zbroję, a miecz schował do pochwy, został mianowany przez Edwarda Wielkiego na rycerza Adama Wspaniałego. Wtem jak nie coś huknęło, jak nie walnęło, do Sali wbiegło kilku elfów wrzeszcząc:Owady nadciągają!- Wszyscy z pałacu natychmiastowo wyruszyli na zewnątrz Królewskiego Wzgórza. Wokół już rozgorzała walka, gdy obok Adasia ktoś krzyknął. To modliszka niespodziewanie zaatakowała Gandalfinę. Chłopiec niezwłocznie ruszył na pomoc przyjaciółce. Umiał walczyć mieczem, ponieważ, kiedy miał siedem lat, mama zapisała go na szermierkę i trenował tam przez dwa lata, dopóki mu się to nie znudziło. Ale jednak warto było! Uratował z opresji elfinkę, a sam z niejednym przeciwnikiem stoczył później walkę. Bitwa trwała prawie pół dnia. Zwycięstwo było bliskie, gdy nagle pojawił się On. Najokropniejszy, najokrutniejszy z owadów- Wielki Pająk. Tu lęk ogarnął wszystkie elfy, z wyjątkiem Adama Wspaniałego, który poczuł nagły przypływ odwagi. Zaczął kierować się ku Pająkowi, a wszyscy inni krzyczeli:,, Nie rób tego, nie walcz z nim, nie wygrasz”. Ale Adaś już podjął decyzję. Gdy tylko Wielki Pająk odwrócił się, Adaś zaatakował. Ryknął ogromnie z bólu i obrócił się, by spojrzeć, kto ośmielił się go napaść. Zobaczył małego Adasia i z wściekłością uderzył na niego z mieczem. Rycerz odparł ten atak i tak zaczął się pojedynek. Teraz już nikt nie walczył prócz nich. Wszyscy przystanęli, by spojrzeć na tę walkę. Mrówki szybko ruszyły na pomoc władcy, widząc, że nie może poradzić sobie z małym elfem, ale ten tylko ryknął gniewnie i wybuchnął:Nie ruszać się! Sam go wykończę! Potnę go na małe kawałeczki i nauczy się, że ze mną się nie zaczyna!- Ale Adaś bardzo dobrze machał mieczem i widać było, że zna się na tym. Przyjmował i odpierał ataki Pająka bez najmniejszego problemu. Wtem słońce zaświeciło tak jasno, jak nigdy dotąd i oślepiło władcę owadów. Adaś wykorzystał to i walnął go w sam środek odwłoka. Pająk upadł rycząc z bólu, miecz wyleciał mu z dłoni i zaczął się wić. Adaś z satysfakcją odwrócił się, by spojrzeć na elfy, gdy Wielki Pająk ostatkami sił poniósł miecz i natarł na przeciwnika. Przeciął mu całe plecy wzdłuż. Tym razem to Adaś krzyknął i przewalił się na ziemię, tracąc przytomność, a Wielki Pająk, najpotężniejszy z owadów znieruchomiał już na zawsze. Owady wystraszyły się tym zabójstwem króla i zaczęły umykać we wszystkie strony, a elfy nabrały takiej odwagi i nie dały żadnemu uciec. Tylko niewielu to się udało( ale była ich zaledwie garstka). Adasia natomiast natychmiast zanieśli do uzdrowicieli. Nagle Adaś zerwał się z łóżka i stwierdził, że znajduje się w swoim własnym pokoju. Nie wiedział, czy to, co się stało jeszcze przed chwilą było prawdą, czy tylko koszmarnym snem. Raczej wybierał tą drugą opcję, no bo jakby mógł walczyć z pająkiem? Żeby udowodnić sobie, że to tylko sen przełożył rękę nad głową i dotknął swoich pleców. Poczuł piekący ból wzdłuż całych pleców, więc szybko zabrał dłoń. Gdy się obrócił, tak, że widział swoje plecy, odkrył, że ma na nich duży to prawda…- powiedział sam do siebie- To wszystko zdarzyło się naprawdę. W nocy odwiedziła mnie wróżka i zamieniła w elfa, stoczyłem walkę z Wielkim Pająkiem i wygrałem ją! Hura!- krzyknął Adaś z przejęcia- Naprawdę jestem rycerzem! Adaś był ucieszony, że będzie mógł powiedzieć Kamilowi, że wróżki i elfy istnieją, tak jak mówił. Szybko więc wstał i ubrał się i nawet nie jedząc śniadania, pobiegł prosto do przyjaciela, żeby opowiedzieć mu całą historię. Tymczasem w Tęczowej Dolinie świętowano pokonanie Wielkiego Pająka i wydano na tę okazję specjalną ucztę. Tylko jedna Gandalfina w niej nie uczestniczyła. Poleciała do domu Adasia, by usiąść na parapecie okna i przyglądać mu się jak śpi. Po tej całej przygodzie zaczynała coś do niego czuć i z niecierpliwością wyczekiwała nocy, kiedy Adaś znowu zostanie zmieniony w elfa. Spotka się z rycerzem Adamem Wspaniałym sam na sam i wtedy obdarzy go już na zawsze pocałunkiem prawdziwej miłości…Podobne wypracowaniaJakie zagrożenia czyhają na prostych obywateli ? Napisz krótkie dzisiejszych czasach czycha na nas wiele niebezpieczeństw i zagrożeń . Każdy z nas powinien również wiedzieć jak zachować się w sytuacji takiego czy innego zagrożenia. W mojej pracy przedstawię kilka przykładów zagrożeń oraz zachowań w sytuacji bezpośredniego niebezpieczeństwa. Jednym z wielu zagrożeń są włamania do mieszkań i dmów. Włamywacz najczęściej wchodzi drzwiami, ponieważ otwierając drzwi niezależnie czym, nie będzie wzbudzał, żadnych podejrzeń u przypadkowych świadków, dlatego warto założyć dobry system alarmowy, solidne drzwi z antywłamaniowym zamkiem.
Na pewno nie można tak mówić o wszystkich psach. Właściciel czworonoga będzie zawsze cukrował zalety swojego pupila, ale wad nigdy nie zdradzi. Opiszę historyjkę którą usłyszałem od kolegi był to drugi dzień Świąt Wielkanocnych. Kumpel pojechał do wujka razem ze swoim pieskiem Tyfus. Wujek też ma psa wabi się Dora. ***ROZDZIAŁ*** MILA(Marta) – zwykła dziewczyna dziewczyna z Polski. Od wczesnych lat wykazywala duzą aktywność w nauce. Kończyła szkołę w najlepszym wynikiem. Jednak nie wierzy w siebie i w swoje umiejętności. Od wczesnych lat marzy o wyjeździe, a razej nauce w Szwajcarii. Simon – uroczy nieśmiały chłopak 4 lata starszy od Marty. Jego pasją są skoki narciarskie. Trenuje pod okiem Mika Kojonkowskiego. Martin – Także interesuje się skokami, razem z svenem Hanavaldem i resztą ekipy reprezentuje Niemcy. Trenuje ze Szwajcarami w ramach “Jedności narodów”. Pani McKney – Pani w starszym wieku. Wynajmuje dom Mili, jednocześnie jest jej pierwszą przyjaciółką w nowym kraju. Part1 “Gdzie prowadzi ta droga?” Wszystko zaczyna się w Żorach. Mila pociężkich przeżyciach chce zajść jak najdalej, by pokazać światu, że jest kimś. Dowiaduje się o stypendium w… Szwajcarii. Bardzo ucieszył ją te fakt, jednak wie żeby dostać się musi wiele z siebie dać. Dwa lata później Marta kończy gimnazjum bardzo szczęśliwa, dostała stypendium. Marta długo przygotowywała się do wyjazdu. Po przyjeździe pierwszą osobą jaką poznała przez przypadek był Martin. Dopiero na miejscu dowiaduje się o wszystkich szczegółach. Nie mogła uwierzyć w to kto koło niej mieszkał. Był to miły chłopak imieniem Simon, od razu bardzo się polubili gdyż od dawna szukał dziewczyna, która by nie szalała na niego widok. I tak zaczeło się licealne życie. Codziennie razem wychodzili i dojeźdzali do szkoły i tam niestety rozstawali się by iść do innej klasy. Wracali razem. A gdy kończyli w innych godzinach czekali na siebie pod szkocznią. Tak mijały miesiące. Simon często trenował a Mila go podgrzewała, szybko pokochała ten sport. Tam też spotykali się ze swoimi przyjaciółmi Martinem i Sven. Pewnego dnia gdy Mila czekała przy skoczni na Simona zaszedł ją od tyłu Martin. Marta myślała, że to Simon (a ponieważ między nimi zaczeło coś iskrzyć) odwróciła się energicznie i w tej chwili Martin nie był sobą gdyby nie wykożystał sytuacji i pocałował ją. Dziewczyna nie mogła uwierzyć w to co się stało. Wprawdzie byli przyjaciólmi ale nie na takim szczeblu. – Musisz zdecydować czego chcesz w życiu, ja chcę byśmy te życie sami ułożyli. – Wiesz mnie też weź pod uwagę – wtrącił nagle Sven. Oszołomiona tym wszystkim, biedaczka uciekła nie czekając na Simona. W domu Marta opowiedziała mu całe zdarzenie. Nie wiedział co zrobi żeby ich nie zranić, w końcu to jej przyjaciele. Nic w tym nie było, może z wyjątkiem Martina i Simona oni byli bardzo “blisko” dla Mili. – Co robić?! Wszystkie myśli mi się plączą, kogo mam wybrać? – Mnie – wtrącił bezmyślnie. Te słowa jeszcze jeszcze kilka razy odbiły się w podświadomości Marty. Patrzyła z niedowierzaniem na niezwykle poważną mine Simona, po czym wybełkotała kilka niezkładnych zdań i poszła. Nie mogła spać całą noc, myślała o dzisiejszych zdarzeniach. W ostateczności postanowiła odwiedzić przyjaciół i przemyśleć to i owo. Korzystając z ferii. Po dwóch tygodniach ciągłych zmagań z myślami powróciła do Szwajcarii nie miała jeszcze pewnych zamiarów, czuła że najlepszym rozwiązaniem i jednocześnie najbliższym dla niej jest Simon. Jednak bała się chwili gdy będzie musiała powiedzieć im o swoim postanowieniach, które nie są jeszcze przesądzone równie dobrze mogła jeszcze zmienić decyzje. Był bezchmurny dzień, Mila obudziła się z świadomością, że nie może dłużej trzymać w niepewności przyjaciół. Gdy spacerowała podeszłą pod skocznie na, której trenowali. Uświadomił sobie, że to będzie odpowiednia chwila by ich powiadomić. TE miejsce przeżyło wiele ale tego jeszcze nie było. Jako pierwszy skoczył Sven, Mila powoli podeszła do niego chwytając go za ręce. Powiedziała jednym tchem. – Myślę, że nie przeszkodzi to nam w dalszej przyjaźni ale musisz wiedzieć, że nie wybrałam ciebie. Głuche “Tak myślałem” odbiło się w uszach dziewczyny. Stała bez ruchu patrząc jak odchodzi, a w między czasie podszedł do niej Martin ucieszony, nie wiedział, że rywalizuje również z Simonem. Po minie Svena mógł wywnioskować pomyślną dla siebie wiadomość – przegrał! Marta bała się mu spojżeć w twarz, więc zza pleców powiedziałą co miała powiedzieć i poszłą. Nedeszłą kolej Simona, odczułą ulgę, dla niego miała dobrą wiadomość. Jednak zanim to zrobiła, chciała się upewnić czy ze Svenem wszystko w porządku. Pod koniec rozmowy przytuliła go, wtedy w wejściu stanął Simon, że zrezygnowaniem odszedł. – Idź, poradze sobie – odrzekł Sven. Mila rzuciła się w pogoń za Simonem gubiąc szalik i czaokę. Gdy wreście do niego dobiegła rzuciła mu się na szyję przyciągając łańcuszkiem, wiszącym na jego szyi, do siebie co w konsekwencji spowodowało pocałunek. Marta nie zdąrzyła nawet nic powiedzieć, on wiedział o co chodzi. *** Mimo wyboru Mily wszyscy czworo zamieszkali w “Domku pod świerkami”> Tak nazywał się dom, który darowałą im pani McKney. Pewnej nocy Simon przygotował dla Mili niespodzianke. Wślizgną się do jej łóżka i powiedział by się ubrała, chce ją gdzieś zabrać, był romantykiem. Po chwili znajdowali się już na leśnej ścieżce. Była pełnia zimy. Doszli do małej chateczki. Gdy weszki do środka ich oczą ukazało się wnętrze wypełnione świecami. – Po co tu przyszliśmy? – Wiesz, dużo myślałem, dłu cię kocham, długo… – Dobrze, ale mógłbyśominąć szczegóły. – No… tak myślałem że by to już tak zacząć, wiesz na serio… Ku jej oczą ukazała się słodka, dziecięca twarz Szymka. Mila nie oprze się temu spojrzeniu by powiedzieć tak! Ale coś jej mówiło “Poczekaj, potrzymaj go w niepewności. Okarze się jak mu na tobie zależy”. Zbliżyła się do niego i wyszeptała cicho: – Zastanowię się i powie ci później. Serce ścisneło się. Wyszła, bo czuła, że gdy zostanie tam dłużej zacznie krzyczeć “Tak, tak… !!!” Szła powoli chciała by ją dogonił, słyszała goniące ją kroki. Nagle odwróciła się i zderzyła się z Simonem, oboje upadli na śnieg. W blasku księżyca jego twarz wyglądała jeszcze piękniej. Jednak Mila miała na tyle silnej woli by uwolnić się z uścisków. Tak mijały kolejne dni. Razem wygłupiali się, śmiali i płakali (częściej ze szczęścia niż smutku). Simon ciągle czekał na odpowiedz. Aż pewnego dnia wszystko się zmieniło. Mila dostała wiadomość od Agaty by natychmiast przyjechała. Jednak nie powiedziała o co chodzi dokładnie i odłożyła słuchawkę. Dziewczyna nie zastanawiała się długo, postanowiła wyjechać. W trakcie pakowania do jej pokoju wszedł smutny Szymon. Nie wiedział co mówić więc bezmyślnie kszątał się po pokoju. Zapytany czemu chodzi w kółko, wzruszył ramionami. Po jego minie wywnioskować można, że bardzo cierpiał z powodu wyjazdu. Wychodząc z walizką, cmokła go w policzek i wyszła zostawiając go samotnie. Marta dużo myślała, intrygowałly ją wydażenia dzisiejszego dnia. Jednocześnie bała sie przyjazdu do Polski. Niewie czy zdoła poznać przyjaciół po tylu latach. Mogli się bardzo zmienić. *** Po wyjściu z samochodu nie mogła uwierzyć, że jest znów w kraju i, że widzi swoich przyjaciół. Tak jak się spowdziewała znajomi bardzo się zmienili. Ale pierwszą rzeczą jaką zrobili były opowieści o nowinkach z Żor i dawnych wrogów grupki. MArta słuchała wieści, które jej wogóle nie interesują prócz jednej, ostatnie o powodzie, tak pilnego pryjazdu. Mianowicie chodziło o ślub Agaty z… z… z Krzyśkiem. i to był to cały sens wielkiej wyprawy. Po tygodniu szalonej wyprawy nastąpił upragniony powrót. Mila liczyła na ciepłe powitanie. Tak się jednak nie stało. Po przybyciu do domu od razu pobiegła do Simona, by odpowiedzieć na dawno zadane przez niego pytanie, tak z zaskocznia. Jednak bardzo się zawiodła, gdyż zastała go w uściskach pewnej blondyneczki. Zrospaczona, a raczej wściekła wybiegła na podwórze. A później w góry miejsce, w którym czuła się bezpiecznie bo nie musiała się bać, że ktoś ją znajdzie. Nie wiedziała co myśleć, może postąpiła źle, powinna mu pozwolic się wytłumaczyć? Jednak czy to by coś dało? *** Marta była bardzo przygnębiona, ale powiedziała sobie, zę nie da po sobie poznać, że coś jest nie tak. Bo właśnie w tej chwili przyszedł do niej by się wytłumaczyć. Marta słuchała udając znudzoną i co ajiś czas powtarzała “Tak, tak!!!”. Simon zorjętował się, że Mila przewraca się z boku na bok. Nie mogła spać więc zeszła na dół. W kuchni od dawna siedziała pani McKney. – Co wam się stało? – Nam? Czyli komu? – Tobie i Simonowi. – To już hostoria, gdybyś wiedziała z kim go spotkałam! – Mówisz, że spotkałaś go z blondyneczką o długich włosach i długich nogachi okularach? – Właśnie… znasz ją? – Tak to Mariana przyjaciółka Simona! Wyjechała do USA teraz wróciła. ponieważ umarł Tom i jest załamana. Chciała tylko z nim pogadać. – Czy ja wiem nie wyglądało to jak zwykła rozmowa. – Uwierz mi ja bym cię nigdy nie okłamała. Pani McKney nigdy jej nie okłamała i zawsze była szczera co do Mili. – A ja go nie słuchałam – skruszonym głosem – po chwili – Muszę tam iść. – Jest noc. – Ale ja muszę. Marta nie słuchając pobiegła w piżamie do domu obok, gdzie mieszkał Szymek. Jednak gdy stała przy drzwiach i miała już zapukać, stwierdziła, że nie ma serca wszystkich obudzić jeśli może porozmawiać z nim jutro. Mila spała tej nocy dobrze. Jak niegdyś rano zadzwoniła do niego by go obudzić do szkoły. Po telefonie Marta czekała w samochodzie by razem mogli pojechać do szkoły. Szymon bardzo się zdziwił widząc Mile uśmiechającą się do niego. jednak nie chciała pytać o nic by przypadkiem nie zniszczyć czegoś. W ciszy dotarli do uczelni. Gdzie się rozstali by iśc do innych sal. *** Lekcje mineły szybko. I znów spotkali się w samochodzie. Tym razem nie obeszło się bez rozmowy. A tematów nie brakowało. Marta wiele opowiadała o Polsce i swoich przyjaciołach. Wieczorem Mila sprawdzała maile, ukazała się wiadomość: Droga Martuś 🙂 Dziękuje za śliczną kartke 🙂 Znaczy się już na mnie się nie gniewasz? Wspaniale… Wszystko zostało wyjaśnione i powoli wracało do normy. Szło by głatko gdyby nie to, że podczas pobytu w Szwajcarii nie uaktalniła wizy, co skomplikowało sprawe. Został tydzień, nie było więc mowy o odnowieniu. Zostały tylko dwa wyjścia zrzec się obywatelstwa polskiego na rzecz szwajcarskiego lub wyjazd do Polski, na zawsze. Dla Mili była to straszna sprawa. Była bardzo przywiązana do Polski. Jednak gdy ie stanie się szwajcarką będzie musiała przerwać studia i przyjaciół. Staneły przed nią dwa najbliższe jej rzeczy. Z jednej szkoła, Szwajcaria, Simon i Martin, a z drugiej Polska w szerokim pojęciu teg słowa. Szybko mijały dni, wiele sprzecznych myśli kłębiło się teraz w głowie dziewczyny. Simon i Martin by świadomy, że Marta może wybrać Polskę wyjeżdzając i nie wracając. *** (w konsulacie) Mila po wielu wojnach z uczuciami podeszła do okienka. I jak zwykle w takich sytuacjach, w których musiała podejmować trudne wybory, jednym tchem poprosiła o odpowiedni formularz. Trudno się jej pisało, czuła ból. Ale postanowiła, że tak będzie lepiej w końcu jej miłośc i przyjaźnie tu zawiązane, uczelnie wiążąca jej przyszłość, jest ważniejsza. Po wypełnieniu formularza, musiała przejśc test z angielskiego i kultury Szwajcarii. Po długim pobycie przeszła egzamin bezbłędnie. Wychodząc z budynku odczuła ulgę. Czekający na nią Simon. dokońca nie wiedział co wybrała, a jej mina nie wróżyła nic dobrego. Zapadła nieprzyjemna cisza, która towarzyszyła im podczas podróży powrotnej. Mila musiała się teraz wyładować, najlepiej robiła to na siłowni gdzie zaprosiła Simona. Tego dnia Mila wyjątkowo dużo ćwiczyła. Przynajmniej wyzbyła się żalu, złości i gniewu. Dużo myślała o tym co by było gdyby wybrała inaczej. Ale tak jak na MIlkę przystało nie męczyła nie męczyła się długo i “otworzyła” nowy rozdział życia. Ten fragmęt będzie obfitował w wiele sytuacji, które bardzo ucieszą całą czwórkę jednak jak to “ludzie ziemi” będą musieli stoczyć walkę z przeciwnościami losu Przygotowała Mila – marta_16_@
Napisz krótkie opowiadanie o przygodzie w górach. Zastosuj mowę zależna i niezależną. Pamiętaj o odpowiedniej interpunkcji, charakterystycznej dla danego sposobu przytaczania czyjejś wypowiedzi. Potrzebuję na jutro pls
Czy to może być łatwiejsze? 😁 Co musisz zrobić, to: napisz krótkie opowiadanie o maksymalnej długości 250 słów, w którym umieścisz słowo "dzień" w dowolnym miejscu opowieści. What you have to do is: write a flash fiction (short story ) of 250 words max., in which you include the word "day" anywhere within the story.
Napisz opowiadanie gdzie na tle czyli .Znajdź odpowiedź na Twoje pytanie o napisz krótkie opowiadanie o zabawnej przygodzie bohaterów komiksu Kajko i Kokosz. Kajko kokosz i mirmił wybrali sie na łysom gure do szkoły latania. pewnego dnia koku i kokosze nudziło sie nu dziło sie. kokosz umiał latac na mitle za czeli latac .Na przełomie
287 osób uznało to za pomocne. Dziubecek8. Pewnego razu w cieniu dąbrowy dwaj przyjaciele rozmawiali o swojej przyjaźni. Nagle w krzakach coś ryknęło. Leszek od razu ze strachu wskoczył na dąb i zaczął się wspinać. Niestety Mieszek nie umiał wspinać się na drzewa. Stanął więc pod drzewem, wyciągnął ręce do góry i
krótkie opowiadanie na wakacje Wakacyjna opowieść całkowicie zmyślona. Czyli prawdziwa. opowiadanie (5) opowiadanie o miłości (1) ortopeda (2) Tutaj lub w zeszycie napisz krótkie opowiadanie o zamorskiej przygodzie. Jeśli trzeba, zastąp zaimkami powtarzające się słowa. Sprawdź, jakie zaimki wystąpiły w twoim tekście. Proszę o pomoc daje najj charakterystyka arystokracji i mieszczaństwa, 4. dzieje miłości Izabeli i Wokulskiego, 5.Wokulski człowiekiem epoki przejściowej, tytuł, 6. kontekst historyczny w Lalce. 7.Gloria victis - bohaterowie, kontekst historyczny, idee patriotyczne, postawy godne naśladowania, rola przyrody; 8.Rozdziobią nas kruki i wrony S. Żeromski 9.jak Opowiadanie o rycerzu. Pod koniec XIII wieku, król Szkocji umiera nie zostawiwszy po sobie potomka, a tym samym następcy tronu. Władzę nad krajem przejmują Anglicy, Szkocja dostaje się pod panowanie angielskiego króla Edwarda I. Przejęcie władzy odbywa się w wyjątkowo poleca 85 %.
Napisz opowiadanie o twoim spotkaniu z bohaterem wybranej lektury obowiązkowej (Z klas 7-8). Opowiedz o wspólnie przeżytych chwilach, które na zawsze pozostaną w twojej pamięci. Wykaż się dobrą znajomością wybranej lektury. UWAGI: Muszą być dialogi, pointa, punkt kuliminacyjny, opis miejsca i postaci, czas. 2.
Napisz krótkie opowiadanie o miłości. 40-100 słów. cookie55555 cookie55555 03.05.2017 Polski Szkoła podstawowa rozwiązane Proszę szybko 30 pkt!!! Napisz krótkie opowiadanie z opisem przyrody, w którym użyjesz co najmniej 3 uosobień lub ożywień. Podkreśl je na kolorowo. Tematy:„Jesienne liście” lub „Pierwsze płatki śniegu”. POMOCY !!
Napisz krótkie opowiadanie w którym poprawnie użyjesz wybranych związków frazeologicznych wywodzących się z Biblii np. kraina mlekiem i miodem płynące, zakazany owoc, krainowe znamię, wieża Babel, salomonowy wyrok, syn marnotrawny, miłosierny samarytanin, wdowi grosz.
.